Թշնամին խաղադրույք է արել այս իշխանության պատեհապաշտ-առևտրապաշտ բնույթի վրա

Հայաստանի քաղաքական դաշտում կա երկու հոգի որոնցից առաջինի քաղաքական խոսքն ամենաարժեզրկվածն է, երկրորդի քաղաքական խոսքը՝ ամենաայլասերվածը: Ցավոք, ըստ Սահմանադրության, առաջինը փաստացի ՀՀ կառավարության՝ գործադիր իշխանության բարձրագույն մարմնի ղեկավարն է, երկրորդը՝ օրենսդիր իշխանության, ժողովրդի ներկայացուցչական մարմինը ներկայացնող Ազգային ժողովի նախագահը:

Վերը նշվածները չեն ներկայացնում իրենց, իրենց ընտանիքները, իրենց ընկերներին, բարեկամներին կամ հարևաներին և նույնիսկ իրենց ընտրողներին: Նրանք ի պաշտոնե ներկայացնում են ողջ ժողովրդի գործադիր և օրենսդիր իշխանությունը և դա անում են ամենաարժեզրկված և ամենաայլասերված քաղաքական խոսքով:

Երբ երկրի վարչապետը, Ալիևից իր «վերարտադրության թուղթը» մուրալու համար, նրան սուրճի է հրավիրում, իսկ վերջինս էլ ասում է՝ «գործեր ունեմ, գնա դիր, մինչև կգամ», սա նշանակում է, որ վերջինս հասկանում է, թե Փաշինյանը ինչ աստիճանի կախում ունի իր կամքից և որքան անէական քաղաքական կշիռ: Սա կարող է ընդունելի լինել «վերարտադրության թուղթը» երազողի համար, բայց ոչ երբեք նրանց համար, ում կարծես ներկայացնում է Փաշինյանը ֆորմալ առումով, այսինքն՝ ժողովրդի: Ամենաարժեզկվածի մասին շատ լավ գիտի նաև սուրճի հրավիրվածը:

Երբ ԱԺ նախագահը հայտարարում է, որ ադրբեջանցիների հետ «իրենց վերարտադրության թուղթը» ստորագրելուց հինգ րոպե հետո առևտուր են անելու, սա նշանակում է, որ քաղաքական խոսքի այլասերվածությունը չունի հատակ: Չկա արժեք, պատվախնդրություն և չկա պատասխանատվություն ժողովրդի առջև, այն ժողովրդի, որն իր զավակների կյանքով է վճարել հանուն հայրենիքի: Հանուն հայրենիքի, ոչ թե հանուն ադրբեջանցու հետ առևտրի: Հակառակը անբռնազբոս կարող է ասել միայն քաղաքականապես այլասերվածը:

Մեծ հաշվով խնդիրը հետևյալն է:

Մեր պոտենցիալ թշնամին մեր պետության սնանկացման պլանավորման ժամանակ շատ լավ հաշվարկել և խաղադրույք էր արել այս իշխանության մի մասի (իմ քյարը, իմ փայը, իմ խերը, իմ շահը, իմ տոկոսը, ինձ ձեռք տալը, ինձ տակը ինչա մնումը) բառիս վատ իմաստով պատեհապաշտ- առևտրապաշտ բնույթի վրա: Բայց խնդիրը դա չէ, որ հաշվարկել է, և դա մասամբ աշխատում է: Խնդիրը այն է, որ այդ նարատիվը Հայաստանի գոյութենական թշնամիների պատվերով հենց Հայաստանի իշխանությունների ձեռամբ դառնում է իրականացման ենթակա պետական գաղափարախոսություն:

«Որտեղ հաց՝ էն­տեղ կաց» սկզ­բուն­քով ապ­րե­լու գաղափարախոսական հենքը այս իշխանությունը դարձրել է քաղաքական դավանաբանական հենք: Դարձրել է՝ և հենց այստեղ դեմ առել մի մեծ պատի, որովհետև պետք է համոզի ու ապացուցի, որ իմ քյարը, իմ փայը, իմ խերը, իմ շահը, իմ տոկոսը, ինձ ձեռք տալը, ինձ տակը ինչա մնումը բացառապես իրեն ՝ իշխանությանը չի վերաբերում այլ վերաբերում է նաև ժողովրդին:

Վերջին նյարդային ջղաձգումներն ու անկաշառ, չկոռումպացված, ազնիվ, կիրթ և կրթված երևալու բոլոր ջանքերն ապարդյուն են անցնում և ստանում շեշտակի հակառակ էֆեկտ: Որքան ջանում են երևալ չկոռումպացված, այնքան աղմկահարույց են լուրերը, որքան ջանում են երևալ կիրթ ու կրթված, այնքան վերադառնում են իրենց անկիրթ օրգանական բնույթին: Դա տեսնում և զգում է նաև իրենց ընտրազանգվածը, որն անշեղորեն օտարացել է նրանցից և որևէ ապացուցման այլևս ոչ հավատում է, ոչ էլ սպասում:

P.S. Ամենաարժեզրկված և ամենաայլասերված քաղաքական խոսքը կրողները մեծ հաճույքով դա չէին անի, բայց նրանց որևէ այլ բան չի մնացել անելու, քան դա: Սեփական քաղաքական փոսը անվերջ փորելը միակ բանն է, որ ունակ են անել և կարող են: Էդպես կարելի է միայն ջնջել ամենը, չթողնել կարգ, ձև, սկզբունք, կարմիր գիծ և անցնել ամենի վրայով և բերել քաոս: Միակ շանսը այդ փոսը փորելն է և քաոսը, որտեղ ամեն բան կմոռացվի, այդ թվում այն ավերը, որը ենթադրում է պատասխանատվություն ժողովրդի առաջ:

Վլադիմիր Մարտիրոսյան

Մեկնաբանություններ